In deze onzekere periode waar we de tijd kunnen vinden voor zelfreflectie en zoeken naar de kern van het leven, komen er soms “oude” liedjes op mijn pad. Wanneer ik pas echt stilsta bij de tekst zonder deze in flarden aan me voorbij te laten gaan. Een mooi voorbeeld is het lied: “De herfst van mijn leven” van Willeke Alberti. Prachtig!!!
Ik sta op een berg – te kijken naar beneden – het dal van mijn verleden – gevuld met zoveel pijn – maar alles wat ik heb – dat stemt me nu tevreden – levend in het heden – durf ik mezelf te zijn. ,,En dan komt die zin: ik sta nu eindelijk in bloei.